001D Prolog

W życiu każdego z nas nadchodzi czas, kiedy kończy się jakiś istotny okres. Po prostu jeden z rozdziałów księgi naszego żywota zostaje zamknięty. Wtedy właśnie pojawiają się pytania: co dalej robić? Czy to co robiłem miało jakikolwiek sens, dokądś prowadziło? Jaki jest cel tego wszystkiego, całego mojego życia? I choć odpowiedź mogłaby się wydawać niektórym oczywista, większość miałaby z nią wielkie trudności. Pomimo tego, że często życie wydaje nam się  bezcelowe, wątpimy w jego sens, to brniemy wciąż do przodu, zagubieni w kalejdoskopie problemów, smutków, radości i szarzyźnie codziennych dni.

Przystanął, żeby złapać oddech. Czuł się mokry od zimnego potu oblewającego całe jego ciało. Szczupłe, blade błonie, których kolor odróżniał się od półmroku poranka, lekko drżały. Szata, założona przed wyjściem, ciążyła na jego wychudłym, mizernym ciele i choć chroniła go przed subtelnym chłodem ranka zapragnął ją zdjąć, być po prostu wolnym. Spojrzał przed siebie, na linię horyzontu, znad której wydobywały się pierwsze, delikatne promienie słonecznie oświetlając jego postać i nadając mu wręcz upiorny wygląd. Platynowe włosy, ułożone w nieładzie, połyskiwały w świetle jutrzenki, a zmęczone, niebieskie oczy przebijały mgłę sprawdzając, czy aby na pewno nikogo nie ma w pobliżu, w co jednak szczerze wątpił.

Dobiega końca kolejna, nieprzespana noc, Draco…

Przysiadł na trawie obejmując nogi rękoma i myślał, patrząc tępo przed siebie. Podwinął rękaw szaty ukazując blade przedramię z widocznymi przez przeźroczystą skórę żyłami. A więc, on naprawdę zniknął, pomyślał i zacisnął lekko usta. Jakie teraz czeka go życie? Na pewno powinno być ono łatwiejsze, bo nie będzie musiał podporządkowywać swojego być i nie być Czarnemu Panu, tak jak jego ojciec przez część swojego życia. Draco może i był w pewnym sensie taki jak inni śmierciożercy, jednak z drugiej strony nie znosił się nikomu podporządkowywać, chciał robić rzeczy zgodne z samym sobą. Był po prostu dumnym z siebie egoista, który za punkt honoru miał wyśmiewanie i dokuczanie innym. I to mu pasowało, nie chciał się zmieniać. Ale nie pragnął za żadne skarby być taki jak ojciec, być sługusem, życiową porażką. Nie może do tego dopuścić. Musi pozostać tym samym Draco, jakim był przed staniem się śmierciożercą. Podparł brodę rękoma i powoli zamknął oczy. Napawając się wonią poranku z wolna odpływał w świat snu.

 Czy, aby zasnąć musiałeś najpierw to wszystko sobie przemyśleć?

- Bo po co to wszystko było? Pytam po co… Chyba tylko po to, żeby obronić przeklęty tyłek mojego ojca. To bez sensu! – lamentował półgłosem rwąc zieloną trawę, a potem wypuszczając ją z rąk pozwalał jej lecieć z wiatrem.

- Zaczynam wariować – powiedział do siebie poważnym tonem, ale zaraz potem wybuchnął gwałtownym śmiechem toczącym się przez całe wzgórze.

No, no, cudowny Draconie, powracają ci siły. Przed tobą świetlana przyszłość, jeśli tylko się postarasz, pomyślał i uśmiech rozjaśnił jego trupiobladą twarz. Podniósł się i rozkładając ręce zaczął wdychać w płuca chłodne, poranne powietrze.